In oktober vorig jaar verbleef ik op uitnodiging van deBuren twee weken in Chartres. Voor hun project Citybooks schreef ik daar de tekst ‘Labyrinten’. Hieronder een fragment, lees het hele stuk hier.
3
Patrick Géroudet wacht me op in het station van Chartres. Hoe de hiërarchische verhoudingen in Franse gemeentes precies in elkaar steken, heb ik niet helemaal weten te achterhalen, maar hij is een soort onderburgemeester van cultuur en stadspromotie. Patrick is mijn eerste venster op de stad. Het is warm voor oktober, de zon schijnt. Met mijn jas open en mijn sjaal over mijn arm loop ik – rolkoffer in de ene hand, sigaret in de andere – achter hem aan. De rolkoffer stuitert naar links en naar rechts op de kinderkopjes van de Middeleeuwse binnenstad en mijn schoudertas glijdt van mijn rug af naar mijn heup, zodat hij klem komt te zitten tussen mijn lichaam en het handvat van mijn koffer.
Patrick beschrijft alles wat we zien. Hij ziet niet alleen wat er is, maar ook wat er nog gaat komen. Ik heb moeite om me het opgehoogde plein voor de kathedraal dat hij me omschrijft voor te stellen. De ondergrondse historische expositie waaraan de ophoging plaats moet bieden, kan ik me al helemaal niet inbeelden. Wanneer we mijn spullen hebben achtergelaten in het appartement waar ik de komende twee weken zal doorbrengen, laat hij me de stad zien. De rivier, die in drieën gesplitst is, de bruggen en de wasplaatsen, historische straatjes, een anekdote over een dichter, tertres, kapelletjes en kerken.
Er lijkt nauwelijks een inwoner voorbij te gaan die Patrick niet kent en hij spreekt ze allemaal aan. Mij stelt hij voor als een jonge Nederlandse schrijver. Ik ben in Chartres in het kader van de ‘promotion de la ville’. Dat zegt hij niet tegen mij, maar deze woorden komen steevast in ieder gesprek terug.
Ik kan geen sigaret opsteken zonder dat iemand er commentaar op heeft.
We bezoeken kort twee exposities. Een in een kapel, van mozaïeken, met een gemozaïekte Frank Zappa als hoogtepunt. De andere is in een kerk en toont zonder enig idee of structuur schilderijen en beeldhouwwerk. We raken in gesprek met een kleine kalende vijftiger die puntschoentjes en een zijden sjaaltje draagt. Zijn werk wil vrede brengen in de kosmos. Hij heeft nog veel grotere beelden gemaakt in dezelfde serie, vertelt hij. Hij spreekt over de harmonie die hij in zijn beelden wil leggen en over de rust die ze uit moeten stralen. Als Patrick me aanspoort om iets te zeggen, merk ik op dat de kunstenaar erg van grote woorden houdt.
De beelden lijken nog het meest op gesmolten smurfen.
Als Patrick me weer bij het appartement afzet, is het twee uur later. Ik heb het gevoel dat ik iedere kerk van Chartres van binnen en van buiten gezien heb, behalve de kathedraal.
Hier meer dus.
